بغل کردن کودک در دوران نوزادی به خودی خود باعث لوس شدن یا بغلی شدن او نمی شود. برعکس، این رفتارهای محبت آمیز نقش مهمی در ایجاد احساس امنیت، آرامش و رشد عاطفی و روانی سالم کودک دارند. برای درک بهتر این موضوع، باید ابتدا مفهوم "لوس شدن" و "بغلی شدن" را از نظر علمی بررسی کنیم و سپس اثرات بغل کردن کودک را در این زمینه توضیح دهیم.
مفهوم لوس شدن و بغلی شدن:
- لوس شدن: در علم روانشناسی، این اصطلاح به کودکانی اطلاق می شود که به دلیل دریافت توجه و محبت بیش از حد و یا نداشتن مرزهای تربیتی صحیح، رفتارهایی مانند گریه های زیاد برای جلب توجه یا ناتوانی در مدیریت احساسات خود را نشان می دهند. با این حال، لوس شدن یک فرآیند پیچیده است که عوامل مختلفی مانند شیوه های تربیتی، نیازهای عاطفی و تربیت صحیح بر آن تاثیر می گذارند.
- بغلی شدن: این اصطلاح به کودکانی گفته می شود که تمایل دارند تنها در آغوش والدین یا یک فرد خاص باشند و از جدا شدن از او اجتناب کنند. این رفتار ممکن است به دلیل وابستگی شدید عاطفی یا احساس ناامنی باشد، اما این امر در دوران نوزادی معمول است و به خودی خود به معنی مشکل یا "بغلی شدن" در بلندمدت نیست.
بغل کردن نوزاد:
در دوران نوزادی، نیاز کودک به توجه و مراقبت فیزیکی بسیار زیاد است. کودک در این دوره نه تنها به تغذیه و مراقبت جسمی نیاز دارد، بلکه به میزان زیادی به تماس فیزیکی، نوازش و بغل کردن برای ایجاد امنیت عاطفی و روانی نیاز دارد. در این دوران، بغل کردن و تماس نزدیک به رشد مغزی و تنظیم احساسات کودک کمک می کند.
مطالعه ی Mary Ainsworth (1978) : در مطالعات آینزورث در زمینه نظریه دلبستگی، نشان داده شده که نوزادانی که از تماس فیزیکی و بغل کردن مداوم و مناسب بهره مند می شوند، به طور کلی روابط عاطفی سالم تری در آینده خواهند داشت و احساس امنیت بیشتری در محیط اطراف خود دارند.
تاثیرات فیزیولوژیکی: بغل کردن نوزاد باعث ترشح هورمون های "اکسیتوسین" (هورمون عشق و پیوند) و "کورتیزول" (هورمون استرس) می شود. اکسیتوسین به ایجاد احساس راحتی و امنیت در نوزاد کمک می کند و کورتیزول از اضطراب و استرس کودک می کاهد.
آیا بغل کردن باعث لوس شدن کودک می شود؟
کودک در دوران نوزادی به دلیل توانایی های شناختی محدود و عدم توانایی در بیان نیازهای خود، به بغل کردن و توجه مداوم نیاز دارد. این نیاز به مراقبت نباید با "لوس شدن" اشتباه گرفته شود.
مرزهای تربیتی و توجه به نیازها: مشکل "لوس شدن" زمانی ایجاد می شود که والدین نتوانند مرزهای مناسب و سازگار با سن کودک تعیین کنند و به طور نامناسب نیازهای کودک را برآورده کنند. برای مثال، اگر والدین به هر خواسته کودک به طور فوری پاسخ دهند بدون اینکه آموزش مناسبی در مورد مدیریت احساسات و انتظارات داشته باشند، این رفتارها ممکن است به طور ناخودآگاه به کودک انتقال یابند.
تفاوت بین نیازهای عاطفی و لوس شدن: نوزاد نیاز به مراقبت دارد، اما کودک در سنین بالاتر نیاز به یادگیری قوانین و استقلال خواهد داشت. بغل کردن نوزاد در دوران نوزادی باعث لوس شدن نمی شود بلکه باعث ایجاد امنیت و پیوند عاطفی میشود.
بغلی شدن در دوران نوزادی:
در سنین اولیه، "بغلی شدن" یک رفتار طبیعی است و به معنای وابستگی به والدین یا مراقبان نزدیک است. این تمایل به نزدیکی به والدین در نوزادان و کودکان کم سن یک پدیده طبیعی است که نشان دهنده ایجاد دلبستگی عاطفی است.
نظریه دلبستگی : جان بالبی، روانشناس معروف، نشان داد که نوزادانی که ارتباط قوی تری با مادر یا مراقب اصلی خود دارند، احساس امنیت بیشتری پیدا می کنند. این دلبستگی ها در طول زمان به نفع رشد عاطفی و اجتماعی کودک است.
آینزورث و دلبستگی ایمن: کودکان با دلبستگی ایمن (که ناشی از محبت و توجه مداوم والدین است) در مقایسه با کودکان با دلبستگی ناایمن، به راحتی از والدین جدا می شوند و قادرند با محیط اطراف خود به طور مستقل تر تعامل کنند. در نتیجه، بغل کردن نوزاد موجب ایجاد دلبستگی ایمن می شود که در آینده به رشد مستقل تر کودک کمک می کند.
آیا والد امنی برای کودکم بودم ؟
نتیجه گیری:
بغل کردن کودک در دوران نوزادی نه تنها باعث لوس شدن او نمی شود، بلکه به رشد سالم عاطفی، ایجاد احساس امنیت و دلبستگی ایمن کمک می کند. لوس شدن یا بغلی شدن بیشتر به شیوه های تربیتی در مراحل بعدی زندگی کودک بستگی دارد و به تعاملات والدین و توانایی های آنها در تنظیم مرزها و یادگیری استقلال کودک ارتباط دارد. بنابراین، بغل کردن نوزاد در این دوره باید بخشی از یک رویکرد تربیتی سالم و متوازن باشد.